W porozumiewaniu się z dzieckiem najważniejszy jest sposób przekazywania poleceń, próśb, informacji. Jeśli zrobisz to właściwie, współpracę dziecka masz zapewnioną.

Aby zachęcić dziecko do współpracy:

 Opisz, co widzisz, lub przedstaw problem: Podłoga w kuchni jest brudna.

 Udziel jak najkrótszej informacji: Brud z podłogi przykleja się do kapci i roznosi po całym mieszkaniu.

 Wyraź to jednym słowem lub gestem: Podłoga.

 Opisz, co czujesz, ale nie wypowiadaj się na temat charakteru dziecka: Nie lubię, kiedy brud lepi mi się do kapci.

 Daj dziecku wybór: Wolisz wytrzeć podłogę mokrą szmatką, czy umyć mopem?

 Napisz liścik: Jestem brudna i cała się kleję. Pragnę wody i ścierki. Dziękuje! Twoja podłoga w kuchni.

 Unikaj niejasnego, nieprecyzyjnego formułowania oczekiwań wobec dziecka, typu: Szykuj się do spania… Bądź grzeczny… Weź się w garść… Przestań… Uspokój się.

Istotne są właściwie sformułowane komunikaty, którymi chcemy zachęcić dziecko do współpracy z nami.

Służą temu słowa klucze:

Zależy mi… Potrzebuję… Oczekuję...

Aby zdyscyplinować dziecko, należy nie tylko dostrzec jego uczucia, trzeba także zrozumieć i uwzględnić jego niechęć do ograniczeń. Trudno się przecież spodziewać, żeby dziecko cieszyło się z zakazów. Jeśli weźmiemy pod uwagę stan emocjonalny dziecka i jego ocenę sytuacji, mamy szansę na dobrowolne zaakceptowanie przez dziecko zmiany zachowania i wyrobienie samodyscypliny.

Zachęcanie dziecka do współpracy wiąże się ze stosowaniem wobec niego ograniczeń.

"Ustawienie ograniczeń w sposób, który chroni szacunek do samych siebie – zarówno rodziców, jak i dzieci – pozwala dzieciom na identyfikowanie się z rodzicami
i wartościami, które oni wyznają, oraz zdefiniowanie wewnętrznych form zachowań".

                                                                                                                                                                                                                     J. Sakowska, 1999

Niestety,  my rodzice, chcąc nakłonić dziecko do posłuszeństwa, często stosujemy niekorzystne metody. Są to np.:
 - groźba: Jeśli tego nie zrobisz, to…;

- przekupstwo (obietnica nagrody): Jeśli to zrobisz, to…;

- obietnice, które oznaczają tyle, że bez obietnicy nie można ufać;

- krytyka, sarkazm, które mają wpłynąć na ambicję dziecka;

- porównywanie;

- poniżanie.

Rodzice najczęściej popełniają błędy, kiedy:

- zwracają dziecku uwagę w czasie sprzeczki lub w złości;

- stosują chaotyczne, obraźliwe i nieadekwatne restrykcje;

- zapominają, że przeżywając silne uczucia, dziecko nie jest w stanie słuchać;

- używają słów, które bardziej wzmacniają opór, niż skłaniają do porozumienia.

W takiej „rozmowie” obie strony nie słuchają się nawzajem.

Jeśli chcesz, żeby dziecko cię słuchało i aby do ciebie mówiło, pamiętaj o zasadach, które powinny obowiązywać w rozmowie rodzica z dzieckiem.

Kiedy rozmawiasz z dzieckiem:

- Mów, jakie odczucia wywołują w tobie zachowania rozmówcy, i zaczynaj wypowiedź od informacji o swoich uczuciach, np. Złoszczę się... Denerwuje mnie…

 - Mów o konkretnych zachowaniach dziecka, a nie o tym, jakie ono jest, np.: Złoszczę się, kiedy nie wyrzucasz papierków do kosza na śmieci, zamiast: Jesteś bałaganiarzem.

- Nie oceniaj i nie dawaj rad.

- Unikaj uogólnień typu: Zawsze, każdy, wszyscy…

- Mów tylko o sprawach, na które rozmówca ma wpływ.

- Mów stanowczo, ale łagodnie, w trybie oznajmującym, a nie rozkazującym.

- Nigdy nie trać cierpliwości – to ostatni „klucz”, który otwiera drzwi.