Nie zawsze możn zauważyć, że z dzieckiem dzieje się coś złego. Młodość to okres buntu i wiele zachowań kładziemy na karb dojrzewania. Zdarza się, że po pomoc zgłaszamy się dopiero wtedy, kiedy załamanie zdrowia psychicznego się pogłębiło.

POWINNY NAS ZANIEPOKOIĆ:

• objawy obniżonego nastroju, takie jak: smutek, przeciążenie, napięcie;
• zaburzenia odżywiania, np. zajadanie stresu lub wprost przeciwnie – stosowanie restrykcyjnych diet;
• objawy somatyczne, które jednak nie mają przyczyny somatycznej, takie jak bóle: głowy, stawów, brzucha, czy towarzyszące lękowi: przyspieszone bicie serca, potliwość, drżenie rąk;
• zaburzenia snu, takie jak bezsenność, poczucie ciągłego zmęczenia, nadmierna senność;
• pogorszenie wyników w szkole i spadek zaangażowania w naukę;
• problemy wychowawcze, jak agresja, płaczliwość, nadpobudliwość, drażliwość, wybuchowość;
• problemy dotyczące relacji społecznych, takie jak wycofywanie się z kontaktów albo łamanie prawa, wandalizm;
• zachowania autodestrukcyjne, jak nadużywanie alkoholu, narkotyków i innych substancji uzależniających, okaleczanie się, myśli i próby samobójcze.

Co możesz zrobić?

Podejrzewasz, że Twoje dziecko ma problemy natury psychicznej?

Jest smutne, wycofane albo przeciwnie – nadaktywne.

Spróbuj się dowiedzieć, co je martwi. W odzyskiwaniu równowagi bardzo ważna jest wspierająca relacja z empatyczną osobą.

REAGUJ, GDY SIĘ MARTWISZ

Często bagatelizujemy nasze obawy. Mamy nadzieję, że problemy same miną. To błąd! Zawsze warto reagować. Problemy ze zdrowiem psychicznym często się pogłębiają. Alarmująca powinna być każda zmiana w zachowaniu. Jeśli podejrzewasz, że dziecko jest w depresji  odważ się zapytać, jak się czuje, i daj sobie czas na słuchanie. Jeśli dziecko nie chce Ci powiedzieć, co się dzieje, znajdź osobę z zewnątrz, z którą łatwiej będzie mu rozmawiać, np. pedagoga szkolnego, pedagoga specjalnego, psychologa.

ROZMAWIAJ Z EMPATIĄ, TROSKĄ I ZROZUMIENIEM

Nie mów dziecku: „inni mają gorzej”, „po prostu się uśmiechnij” itp. Zamiast tego powiedz wprost: „jestem obok”, „nie jesteś sam”, „razem to pokonamy”, „kocham cię”. Nawet jeśli nastolatek wycofuje się z kontaktu, zamyka w sobie, odpycha Cię – bardzo potrzebuje Twojego wsparcia. Daj mu odczuć, że jesteś cały czas obok, w gotowości, by pomóc.

DODATKOWO

• Zatroszcz się o zachowanie rytmu dobowego dziecka (spanie w nocy, a nie w dzień), wysypianie się i regularne, zbilansowane posiłki.
• Zachęć dziecko do działań, które pomagają zrozumieć i wyrazić uczucia, jak np. pisanie pamiętnika.
• Interpretuj problemy jako coś normalnego, co przydarza się wszystkim i z czym można dać sobie radę. Nie trać przy tym cierpliwości.
• Zachęć dziecko do aktywności fizycznej – ale nie na siłę. Możesz poszukać czegoś, co mu będzie odpowiadało.