Biblioteka Pedagogiczna w Łęczycy zorganizowała Konkurs „Zaczarowana Łęczyca”, który adresowany był do uczniów szkół podstawowych kl. IV- VI, gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych z Powiatu Łęczyckiego.

Jego celem była popularyzacja wiedzy o ziemi łęczyckiej, promocja czytelnictwa, inspirowanie dzieci i młodzieży do aktywności twórczej, rozwijanie umiejętności literackich, ze wskazaniem na poprawność stylistyczną i językową utworu.

Przedmiotem konkursu było napisanie bajki, baśni , opowiadania fantastycznego  inspirowanego przeszłością, teraźniejszością lub przyszłością Łęczycy i Powiatu Łęczyckiego.

Tematyka utworów była dowolna , fabuła jednakże musiała być  spleciona z wątkami łęczyckiej historii lub codzienności, postaci, tożsamości, walorów kultury, lokalnych produktów,  miejsc kojarzonych z Łęczycą i Powiatem Łęczyckim.

W konkursie uczestniczyło 58 uczniów ze szkół Powiatu Łęczyckiego.

Komisja Konkursowa WYRÓŻNIŁA PRACĘ NATALII GŁOGOWSKIEJ UCZENNICY KLASY VA:

A oto jej praca:

„Legenda o powstaniu Witoni”
       Za lasem, za rzeką była mała, nieznana wioska,  położona między jednym miastem a drugim. Właścicielem, a zarazem mieszkańcem owej wsi, był mężczyzna o imieniu Wit. Wieś bardzo dobrze funkcjonowała dzięki zaradności zarządcy. Ludzie, zamieszkujący w niej, nie chcieli już tak dłużej żyć, dlatego zastanawiali się jak ją nazwać...
       Pewnego razu, gdy Wit przejeżdżał przez Bzurę, zobaczył powóz, w którym jechała piękna, młoda kobieta. Na imię miała Tonia. Była właścicielką dużej posiadłości z sąsiedniego regionu. Niespodziewanie powóz zatrzymał się. Tonia wysiadła, po czym zapytała napotkanego mężczyznę o drogę do wsi. Słyszała bowiem, że jest to wieś bez nazwy. Postanowiła sprawdzić dlaczego. Uzyskawszy odpowiedź, ruszyła we wskazane miejsce. Nie wiedziała wówczas, jak ta znajomość dalej się potoczy. Zrobiła bowiem wielkie wrażenie na właścicielu, który wsiadł na konia i pojechał za nią do wioski. Wszyscy jej mieszkańcy byli mili i uprzejmi dla nieznajomej.
Z uśmiechem na twarzy przedstawiła się. Opowiedziała kilka słów o sobie, skąd przyjechała i w jakim celu. Po krótkiej prezentacji, pewnym krokiem podeszła do Wita  i wyznała mu miłość. Mężczyzna bardzo spodobał się Toni. Było to zauroczenie od pierwszego wejrzenia, które przerodziło się w wielką miłość. Ten nie pozostał dłużny i odwzajemnił swe uczucie, całując i przytulając czule
do siebie. Zaproponował spacer. Oprowadził ją po okolicy, pokazując miejsca bliskie jego sercu. Zatrzymali się przy kościele, który bardzo jej się spodobał. Długo jeszcze rozmawiali, po czym zaprosił ukochaną na kolację do pobliskiej gospody, w której siedzieli do późnej nocy. Dowiedziała się wówczas, że ukochany jest właścicielem tej wsi. Także o tym, iż razem z mieszkańcami zastanawiają się nad nadaniem jej nazwy, ponieważ jak do tej pory poza Witów, nic innego nie przychodziło mu do głowy. Niestety, mieszkańcy nie chcieli mieszkać w miejscowości, której nazwa wzięła się bez przyczyny. Wybranka zaoferowała mu swą pomoc. Ucieszył się, gdyż z tym problemem borykał się od paru lat. Wkrótce ogłosili swoje zaręczyny. Rok później odbyło się huczne wesele, na które zostali zaproszeni wszyscy mieszkańcy. Tonia sprzedała swoją posiadłość  i przeprowadziła się do męża. Niebawem doczekali się potomstwa. Miłość jego życia urodziła mu troje dzieci - dwóch chłopców i córeczkę, która była oczkiem w głowie swojego tatusia. Wit w końcu wpadł na pomysł, jak nazwać bogatą wieś. Nazwał ją łącząc swoje i małżonki imiona w jedność - Witonia.
      Tak właśnie powstała wioska o nazwie Witonia, która istnieje po dzień dzisiejszy i której jestem mieszkanką.

Opracowała: Jolanta Łuczak