Pierwsze zapisy pochodzą z 4 października 1936 roku, kiedy to oddano do użytku Publiczną Szkołę Powszechną III stopnia w Witoni. Szkoła była wybudowana staraniem Towarzystwa Budowy Publicznych Szkół. “Była dowodem uświadomienia obywatelskiego miejscowej ludności i kwitnącego wśród niej nowego życia.” Takie oto słowa wpisano 4 października 1936 roku do Księgi Pamiątkowej Szkoły. Budynek ten został postawiony z drewna, ściany wewnątrz wykładane były cegłą . Mieściły się w nim 4 izby lekcyjne, 1 pokój na kancelarię szkolną , 1 izba – kuchnia oraz długi korytarz szkolny . Na górze znajdowały się 4 kompleksy mieszkań dla nauczycieli . Na podwórku była studnia z pompą i komórki na opał . W owych czasach budynek był bardzo nowoczesny . Zatrudnionych było 4 nauczycieli i kierownik szkoły , którzy pracowali aż do wybuchu wojny . Po wkroczeniu Niemców w 1939 roku , szkoła w pełnym składzie nauczycieli przystąpiła do pracy. Nauczanie części przedmiotów było zakazane. Nauka trwała do lutego 1940 roku. W tym miesiącu przyszło polecenie natychmiastowego zamknięcia szkoły. Wszystkie dokumenty zabrali Niemcy. Szkoła przestała istnieć jako instytucja. Nauczyciele musieli opuścić pomieszczenia szkolne i szukać innych środków do życia. Dla dzieci polskich szkoła była nieczynna, uczyły się dzieci osiedlonych Niemców. Pozostała tylko księga pamiątkowa, którą przechował przez okres wojny i okupacji w prywatnych zbiorach kierownik szkoły Jan Oliński. Dramatyczne były losy pierwszych nauczycieli. Kierownik szkoły rozpoczął pracę w Urzędzie Gminy i tam przetrwał okres wojny. Jeden z nauczycieli został wywieziony na przymusowe roboty do Austrii, drugi – ścigany i zamordowany na Pawiaku w 1943 roku. Trzeci był zmuszony uciekać z Witoni i “wszelki ślad ‘’ po nim zaginął. Jedna nauczycielka zmarła tuż po zakończeniu działań wojennych. Po wojnie szkoła natychmiast wznowiła swoją działalność i przy takiej bazie lokalowej przetrwała aż do roku 1977. W tym też roku została oddana do użytku nowa dwupiętrowa Zbiorcza Szkoła Gminna w Witoni. W dniu otwarcia szkoła otrzymała imię Sergiusza Osipowicza Prityckiego – bohatera narodowego Białorusi, ale przemiany społeczno- polityczne spowodowały, że w 1990 roku przestała nosić imię tego patrona.

W 1999 r. w wyniku kolejnej reformy oświaty rozpoczęło działalność gimnazjum. W jednym budynku mieściły się dwie placówki sześcioletnia szkoła podstawowa i trzyletnie gimnazjum, które zajęło drugie piętro. W 2003 roku gmina rozbudowała budynek na potrzeby nowopowstałej placówki. W 2007 roku gimnazjum przyjęło imię polskiego króla Jadwigi Adegaweńskiej.

W 2017 roku wygaszono gimnazja i wznowiła działalność ośmioletnia szkoła podstawowa, która w 2019 r. przyjęła imię św. Jadwigi Królowej Polski.